[vimeo http://www.vimeo.com/14448771 w=600&h=425]
Desberdina. Ez du beste deskribapen motarik Brad Pitten azken pelikulak. Desberdina da eta kito. Baina hori bai, polita. Orain arte ikusitakoaren artean ez diot antzekotasunik hartzen. Mila bederatziehun eta pikuko istorio bat. Gurasoak eta semeak. Aitaren autoritatea eta familiaren sumisioa hartu genitzake gai nagusitzat baina ez. Metrai honen balioa planoz plano aberasten doa. Ikusgarria bertako irudiak. Terrence Malick zuzendari estatubatuarrak drama, surrealismoa eta zine esperimentala nahastu nahi izan ditu. Baita lortu ere, baina digeritzeko zailtasun apur bat izan dezake. Ez da publiko guztientzako film bat.
Gutxi izan dira ordenagailuz aplikatutako efektu digitalak. Badira unibertsoaren sorrera erakusten duten irudiak baina horiek material kimiko, margo, ke, likido, CO2, argi eta kamera ultra azkarrekin egina dago. 2008an hasitako grabazioa lehen aldiz 2011ko Cannes-eko festibalean aurkeztu zen kritika desberdin askorekin. Donostiako Zinemaldian gauza bera gertatu da. Badira ia-ia lo hartu dutela aitortu dutenak eta badira Jon Garaño zuzendari euskalduna bezalakoak “polita, bereziki polita” esaten dutenak. Pelikula honi gauza bat falta zaio eta beste hainbeste soberan dauzka. Baina teoria hori jarraituz gero betiko pelikula arrunt bat bilakatuko litzake. Argi dagoena da ezin daitekeela beste edozerekin alderatu eta gutxiago Hollywoodeko pelikula komertzialekin. Baina bere erara gatibu hartu gaitu. Ireki begiak eta dastatu The Tree of Life.
Julen Hernandez
Posted in: 
0 iruzkin:
Post a Comment