Iruzkina: Emak Bakia Baita (Oskar Alegria, 2012)

“Emak saria baita!” pentsatu dut Oskar Alegriaren filma ikusi eta berehala. Izan ere, artelan bikaina da Emak Bakia Baita, bai argazki eta bai egitura aldetik; saritzeko modukoa. Man Rayren Emak Bakia (1926) film abangoardistari egindako omenaldirik onena da Alegriaren luzemetraia, bai eta Biarritz ingurutik argazkilari amerikarra bizi izan zen etxe baten izena ere.

Oskar Alegriak Emak Bakia etxearen bila abiatzen da, eta horretarako bide luze eta magikoa ibili egin beharko du. Bidai horretan Euskal Herriaz gain, Frantziaren, Italiaren eta Errumaniaren sekretu askorekin egingo du topo zuzendariak. Eta Emak Bakia etxearen inguruan bueltak eta bueltak emanez narrazio lirikorik bikainena bideratzearekin batera, zine esperimentalaren iraultza aldarrikatuko du.

Bakarrizketa umoretsua ere lortzen du Alegriak, bere abizenaren omenez. Eta absurduena poesia eta kanta bihurtzen du, irribarreak edonon sortuz. Haizeari, bizitzari eta izenen antropologiari buruzko poesia dugu azken finean.

Oskar Alegriak, gainera, zoriaren bitartez lortutako dokumental borobila lortzen du. Baina Man Rayk behin adierazi zuen moduan, “dado jaurtiketa batek ez du inoiz zoririk saihestuko”. Dado jaurtiketa ona, beraz.

Musika aldetik ere Emak Bakia Baita konbentzioak apurtzen ditu. Kanta batzuk soinu eta kolpeez sortuta dauden bitartean, Maite Arroitajauregik -Mursegok- cello sentikorrarekin sinatzen ditu Errumania aldeko oihu eta zurrumurruak.

Alegriak lortu duena urteetan ikusi ez dudan melodia da. Begientzako musika zuzendu du historia osoko argazkilaririk onenetarikoari omenaldi fin-fina eginez.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Oskar Alegria

Gidoia: Oskar Alegria

Argazkia: Oskar Alegria

Iraupena: 83 m.

Read more »

François Ozonen 'Dans la Maison' filmak irabazi du Film Onenaren Urrezko Maskorra

 

 Christine Vachon ekoizlea buru den Sail Ofizialeko epaimahaiak François Ozonen Dans la Maison dela Sail Ofizialeko film honena uste du, bera izan baita Donostiako 60. Zinemaldiko Filme Onenaren Urrezko Maskorra irabazi duena. Hau ez da baina, film frantsesak jaso duen sari bakarra, Gidoi Onenaren Epaimahaiaren Saria jaso baitu. Juan Mayorgaren El Chico de la última fila lanean oinarrituta dago eta bera ere Kursaaleko eskenatokira igo da Ozonekin batera saria jasotzeko eta zuzendari frantziarrarentzako hitz onak baino ez ditu izan. Ozonek Espainiako politikariak kritikatu ditu eta kultura ez dela inoiz deuseztatu behar baieztatu du, bestela ezinezkoa litzatekelako krisitik ateratzea. Txalo artean hartu dute bai ikusle eta bai kazetariek. 

Epaimahaiaren Sari berezia berriz, Pablo Berger bilbotarraren Blancanieves filmak irabazi du. Sorpresarik ez beraz, bi sari garrantzitsuenetan. Bergerek Oscarra balitz bezala eutsi du saria eta hura ere irabazteko asmoa duela esan du saria jaso ondoren eman duten prentsaurrekoan.
Zilarrezko Maskorrek ere garrantzia handia dute, aurten aurreko urteetan bezala, zuzendari onenarena, emakumezko aktore onenarenaren sari bi eta gizonezko aktore onenaren Zilarrezko Maskorrak banatu dituzte.

Zuzendari onenaren Zilarrezko Maskorra Fernando Truebak irabazi du, El artista y la modelo lana zuzentzearren. Zuri beltzeko lan ausarta. Saria Jean Rochefort eta Aida Folc aktore protagonistei eskaini die, beraiek gabe ezin izango zukeelako lana burutu. "Saria bitan banatu ahal izango banu, zati bana emango nieke" gehitu du zuzendari madrildarrak.
Emakumezko Aktore Onenaren Zilarrezko Maskorra ex-aequo Macarena García eta Katie Cosenirentzat izan da. Lehenengoak Bergeren edurnezuri haragitzearren jaso du saria eta bigarrenak aldiz Canteten Foxfire pelikulan antzezten duen nerabe errebeldearen azalean sartzearren.
Gizonezko Aktore Onenaren Zilarrezko Maskorra José Sacristán aktoreak irabazi du Javier Rebolloren El Muerto y Ser Feliz filmeko gizona. Saria ez du berak jaso, antzoki txiki batean antzerki obra bat baitzeukan, baina bideo bat bidali du esker oneko hitzekin.
Epaimahaiak argazkigintza ere kontuan hartzen du eta aurten Bahman Ghobadi turkiarraren Fasle Kardagan/Rhino Season filmean Touraj Aslani argazki-zuzendariak egindako lana goraipatu dute epaileek.
Epaimahaiak sari hauetaz gain, egokitzat jotzen duen beste edozein alderdi tekniko edo artistiko nabarmentzeko sari bat ematen du urtero eta aurten Ziad Doueiriren Le Attack filmak irabazi du.


Epaimahaikideak
Christine Vachon ekoizlea da aurtengo Sail Ofizialeko epaimahaiko presidentea. Telebistan zein zinean lan handia egindakoa da. 1995ean Killer Films ekoiztetxea sortu zuen.
Ricardo Darín aktore argentinarra da beste epaimahaikide bat. Aktore lanetan esperientzia handia badu ere zuzendari lanetan ere aritu da. Michel Gaztambide euskal gidoigintzan lan handia egindakoa da. Donostiako zinemaldian eman izan dira bere lanetako batzuk. Egun telebistan eta zinean gidoilari lanak irakasle lanekin bateratzen ditu. Mia Hansen-Love zuzendari gaztea, Julie Taymor eta Agusti Villaronga zuzendariak eta Peter Suschitzky argazki-zuzendaria dira gainontzeko epaimahaikideak.

 60. EDIZIOKO IRABAZLEAK

• Urrezko Maskorra filme onenari: Dans la Maison (François Ozon)
• Epaimahaiaren Sari Berezia: Blancanieves (Pablo Berger) 
• Zilarrezko Maskorra zuzendari onenari: François Ozon (Dans la Maison filmagatik)
• Zilarrezko Maskorra emakumezko onenari: ex-aequo Macarena García (Bergeren Blancanieves) eta Katie coseni (Canteten Foxfire).
• Zilarrezko Maskorra gizonezko aktore onenari: José Sacristán (Javier Rebolloren 'El Muerto y Ser feliz' filman egindako lanagatik)
• Epaimahaiaren Saria argazkigintza onenari: Fasle Kardagan/Rhino Season
• Epaimahaiaren Saria gidoi onenari: François Ozon (Dans La Maison)
• Epaimahaiaren Saria, Epaimahaiak egokitzat duen beste edozein alderdi tekniko edo artistiko nabarmentzeko: The Attack (Ziad Doueiri)
• Kutxa-Zuzendari Berriak Saria: Carne de Perro (Fernando Guzzoni)
• Aipamen bereziak: Parviz (Majid Barzegar) eta El Limpiador (Adrián Saba).

• Horizontes Saria: El último Elvis (Armando Bo)
• Aipamen bereziak: Era uma vez eu, Verönica / Once upon a time Was I, Veronica (Marcelo Gomes) eta Después de Lucía (Michel Franco)

• Serbitzu Saria: Pura Vida (Pablo Iraburu eta Migeltxo Molina)
• SGAE-Autore Fundazioa Publikoaren Saria: The Sessions (Ben Lewin)
• Europar filmaren saria: The Angels' Share (Ken Loach)

• Euskaltel Gazteriaren saria: 7 Cajas (Juan Carlos Maneglia eta Tana Schémbori)

Read more »

Iruzkina: Zuloak (Fermin Muguruza, 2012)

Fight The Power! Zuloak Fermin Muguruzaren klixez beteriko dokumentala da. Oraingoan, reggae-trikitrixa-punk edo dub-ska-rock musika egin ordez, dokumentala-musikala-fake-erreportajea egin du. Mix interesagarria atera zaio hala ere, esperimentu entretenigarria.

Zuloak taldeari buruzko dokumentalak found footage teknika intimitatea urratzen duen kamera batekin nahasten du, dokumental errealaren eta fakearen generoak nahasten dituen moduan. Arrate Rodriguezek riot grrrl talde bat sortu nahi du Euskal Herrian, nahiz eta “masturbazioa autodeterminazioa da” esaldiaren antzeko taldea lortzen duen azkenean. Feminismoari buruz hitz egiten ikusten ditugu, baina askotan entzundako diskurtsoa dugu Zuloak taldearena. Egia da oraindik ere, zoritxarrez, errepikatu beharreko diskurtsoa dela feminismoarena, baina klixe gehiegi erabili gabe. Ez dute Pussy Riot errusiarren mezuen aldekorik lortzen.

Zuloak riff errazetako eta erritmo zaharren talde feminista da, The White Stripes-en eta Las Vulpes-en nahasketa sinplea. Baina eszenatokietan ikusten duguna emakumeen iraultza da, bai musikala eta bai sexuala.

Muguruzaren filma era berean euskal musika berritzaileari egindako omenaldia dugu, besteak beste Mursego, Anari, The Sparteens, Napoka Iria eta Zea Mays agertzen baitira. Hala ere, omenaldi nahiko eskasa da, Bidehuts disketxeaz eta musika nahiko normalizatuaz gain oso artista gutxi agertzen dira eta.

Pelikula gomendagarria bada ere, filmea klixeetatik atera beharra du, Negu Gorriak eta Kortaturen garaiak jadanik atzean geratu dira, eta gaur egun arriskatzea eskatzen zaio zuzendari askori. Baina, kontxo, fight the power! Eta gora emakumeen borroka! Egin beharreko lana ondo egin du Ferminek, eta musika euskaldunari irundarrak bakarrik dakien moduan eman dio bultzada, indarrez borrokatuz.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Fermin Muguruza

Gidoia: Eider Rodriguez, Fermin Muguruza

Argazkia: Aritz Moreno

Iraupena: 99 m.

Read more »

Iruzkina: Io e Te (Bernardo Bertolucci, 2012)

Bai, Bernardo Bertolucci ideiarik gabe gelditu da. Berriro ere jende agorafobikoen istorioak kontatzen ibili da Io e Te pelikulan. Eta berriro ere protagonista gazteek diskurtso pseudointelektuala erabiltzen dute, errebeldia poetikoa eta horren antzeko txorakeriak. Dena den, Bertolucci zuzendari ona izaten jarraitzen du, zuzendaritza lana ez baita txarra oraingo honetan.

Hala ere, kosta egiten zaigu ulertzea Dreamers (2003) edota El Último tango en París (1972) filmetan egin zuen antzera, zergatik espetxeratzen ditu protagonistak gela txikietan. Traumaren bat ote? Agian italiarraren errebeldia kontzeptua etxeko gela txiki baten giltzapetuta geratu zitzaion gaztetan, nork daki.

Protagonista pseudointelektualak Lorenzo (Jacopo Olmo Antinori) eta Olivia (Tea Falco) dira. Munduari bizkarra emateko (edo, esan bezala, agorafobikoak direlako) soto baten giltzapetuta geratzea erabakitzen dute. Filme osoko antzezpenetan Sonia Bergamasco baino ez da nabarmentzen, Lorenzoren amaren papera egiten duena, eta besteak beste, La Meglio  Giuventú (Marco Tulio Giordana, 2003) Tv moviean ikusi duguna. Protagonisten antzezpena ez da beste munduko ezer, gaztetxo bohemioak baino ez dira, heldutasunik gabekoak.

Hori dela eta, mesedez, Bertolucci, kalera atera zaitez, gazteen errealitatea bestelako baita. Pelikula onak egiten dituzu, baina zure filmografia oiartzunaren efektua hartzen hasia da, eta errepikapenak nekatzen amaitzen duela badakizu.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Bernardo Bertolucci

Gidoia: Niccolò Amanniti, Umberto Contarello, Francesco Marciano, Bernardo Bertolucci

Argazkia: Fabio Cianchetti

Aktoreak: Jacopo Olmo Antinori, Tea Falco, Sonia Bergamasco, Veronica Lazar, Tommaso Ragno, Pippo Delbono

Iraupena: 97 m.

Herrialdea: Italia

Read more »

Bederatzigarren eguna | Azken orduak

2012ko irailaren 29a, larunbata

Hasten dena amaitu egiten da eta Zinemaldia ere iritsi da bederatzigarren egunera. Egun berezia izan da gaurkoa, goiz-goizetik kaleak zale zuri gorri eta txuri urdinez bete baitira. Zinemazaleak, kazetariak, kritikariak, industriako akreditatuak, gonbidatuak… gustu eta zaletasun ezberdinak hiri bakarrean. Batzuk futbol partidagatik urduri, besteak sarituak nortzuk izango diren asmatu ezinik. Guk ere egin dugu kiniela:

Zurrumurruak gora behera, gauera arte hori besterik ez dira izango. Saria jasoko duela dakigun bakarra momentuz Dustin Hoffman aktore eta zuzendari estatubatuarra da. Donostian da egunotan Quartet filma aurkezten eta iluntzean 60. urteurreneko Donostia Sari berezia jasoko du itxiera galan. Aurten banatu dituzten Donostia Sarietatik azkena. Quartet musikari erretiratuentzako zahar etxe batean gertatzen den istorioa da. Maggie Smith da lau aktore protagonistetako bat. Nahiz eta pelikula txukuna iruditu, apur bat hotz utzi ditu bertaratutakoak orokorrean.

Euskaltel Gazteriaren Saria Juan Carlos Maneglia zuzendari paraguaiarraren 7 cajas lanari eman diote. Film honek iazko Zinema Eraikitzen saria irabazi zuen Donostian.

SGAE-Autore Fundazioaren Publikoaren Saria aldiz, Ben Lewinen The Sessions  filmak irabazi du, arnasa hartu ahal izateko birika artifizial bati lotuta dagoen, birjintasuna galtzea erabakitzen duen, 38 urteko gizonaren istorioa da.

Iluntzean gehiago. 

Ander B.

Read more »

Iruzkina: The Bay (Barry Levinson, 2012)

Ez naiz inozentea edo hipokondriakoa, baina igeri egiteko edota makailua jateko gogoak kendu zaizkit Barry Levinsonen The Bay ikusi ostean. Hala ere, ez du The Impossibleren zorabio ratioa gainditu. Beldurrezko zine gorearen eta zombien maitaleren bat maitemintzea lortu du akaso, baina beste munduko ezer ez.

Modan dagoen found footage teknikaz baliatzen da Chesepeake Bay ondoko herrian gertatutako pandemiari buruz hitz egiteko. Amets amerikarrak sustatzen dituen makroproduzkioek itsasoa kutsatu eta esteroidekin hazitako isotopo eta bakteriak jendea barrutik jaten hasiko dira. Poliziak eta gobernuak, noski, isiltasunaren politika ezarriko dute hdabideetan eta herrian dirutza emanez.

Barry Levinsonen filmografia aipagarria bada ere -Good Morning, Vietnam (1987), Rain Man (1988) eta Sleepers (1996)-, generoko filme nahiko pobrea zuzendu du oraingo honetan. Again bere sorterri aldeko satira bideratu nahi izan ote du, hau da, Baltimore ondoko herri amerikar “perfektuen” kritika, baina odol eta suspense gutxiko pelikula egin du. The Blair Witch Proyect (Daniel Myrick eta Eduardo Sánchez, 1999) eta REC (Jaume Balagueró eta Paco Plaza, 2007) pelikulen bertsio ekologista liteke The Bay.

Donna Thompsonen (Kether Donohue) narrazioak, gainera, found footage teknikarekin lortutako sinesgarritasun isla txikia apurtu baino ez du egiten. Azkenean, beldurrezko pseudo-dokumentala lortu ezean generoko pelikula erraza atera da.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Barry Levinson

Gidoia: Michael Wallach

Argazkia: Josh Nussbaum

Aktoreak: Kristen Connolly, Jane Mcneil, Anthony Reynolds, Michael Beasley, Cristopher Denham, Kether Donohue

Iraupena: 85 m.

Herrialdea: AEB

Read more »

Iruzkina: The Angels' Share (Ken Loach, 2012)

Umore britainiarreko komedia bikaina Ken Loachen The Angels’ Share.  Pelikulan Glasgow inguruko kaleetatik galduta dabizen gazte ganorabako batzuk komunitate zerbitzuak egitera zigortu dituzte, horietako batzuentzat bizitza berri batsortzeko aukera izango da zigorra. Protagonista eskoziarren ergelkeria bizitzan daukaten sortearekin bakarrik alderatu daiteke. Ken Loachek, berriro ere maisuki zuzendu ditu Paul Labertyk idatzitako egoera absurduak.

Filmak hooliganen eguneroko bizitzaren satira bideratzearekin batera, luxuzko merkatuaren kritika egitea ere lortu du, betiere Eskoziako umorea tresna nagusitzat erabiliz. Egia da, gigoiaz gain, Paul Brannigan, John Henshaw eta Gary Maitlanden antzezpenei esker hain maila altuko komedia lortu duela Ken Loachek.

Whisky onaren antzera, neurriz gozatzeko komedia da honako hau. Ironikoki alkohola baitelako Robbie hooliganaren bizitza aldatuko duena. Robbie whisky onenek askatzen duten aingeruen lurruna lortzen saiatuko da, baina patuak baino ez daki aingeruen dohaina lortuko ote duen.

Anglofiloentzat sorturiko filma dugu The Angels’ Share, pelikula eskoziarra bada ere. Ken Loachen beste filme handienetako bat da azken hau, Sweet & Sixteen (2002) edota The Wind that Shakes the Barley (2006) pelikulen maila berekoa.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Ken Loach

Gidoia: Paul Laverty

Argazkia: Robbie Ryan

Aktoreak: Paul Brannigan, Siobhan Reilly, John Henshaw, Gary Maitland

Iraupena: 101 m.

Herrialdea: Erresuma Batua-Frantzia-Belgika-Italia

Read more »

Sail Ofizialeko Kiniela

Ordu gutxi falta dira film sarituak zeintzuk izango diren jakiteko. Arratsaldeko zortzi eta erdietan hasiko den itxiera ekitaldian emango dituzte sariok Christine Vachon eta epaimahaiko beste kideek. Bitartean kazetari eta kritikarien zein ikus-entzuleen artean kinielak eta apostuako nonahi. Hona hemen prentsak dioena labur-labur, nahiz eta zer gertatuko den jakitea ezinezkoa den.

Irudian sakatu handitzeko 


Caimán Cuadernos de Cine: José Enrique Monterde

Berria: Gontzal Agote

FilmAffinity: www.filmaffinity.com (Kontsulta: 2012/09/29)

EiTB: Félix Linares

Gara: Mikel Insausti

Fotogramas: Desirée De Fez

El Diario Vasco: Mikel G. Gurpegui

El Correo: Anton Merikaetxebarria

ABC: Oti Rodríguez Marchnte

Dirigido por: Antonio José Navarro

La Vanguardia: Salva Llopar eta Fernando Vallín

Mondraberri: Imanol Gallego

KAPUKO: Julen Biguri eta Ander Barinaga-Rementeria

Ander B.

Read more »

The Sessions filmak publikoaren saria jaso du

SGAE-Autore Fundazioaren Publikoaren saria Ben Lewinen The Sessions filmarentzat izan da 9,02 punturekin. Zuzendari poloniarraren filma Mark O'Brien kazetari eta poetaren idazki autobiografikoetan oinarrituta dago. Birika artifizial bati lotuta bizi da eta 38 urterekin birjintasuna galtzea erabakiko du. Hori lortu ahal izateko terapeta baten eta apaiz baten aholkuak jarraitzea erabakiko du. Bigarren postuan, Ken Loach zinema zuzendari britainiarraren The Angels' Share filma geratu da 8,56 punturekin. Michael Haneckeren Amour hirugarren postuan geratu da 8,09 punturekin.
Euskaltel Gazteriaren saria aldiz, Juan Carlos Maneglia eta Tana Schémborik zuzendu duten  7 cajas produkzio paraguaidarrarentzat izan da 8,924 punturekin.

Read more »

Iruzkina: Fasle Kargadan / Rhino Season (Bahman Ghobadi, 2012)

Poesiak ere min egin ahal du, maitemintzen lagundu dezakeen moduan. Baina, zoritxarrez, munduko leku askotan poema on batek 30 urteko espetxe zigorra ekarri dezakeela ere erakusten digu Bahman Ghobadiren Fasle Kargadan filmak. Zuzendari iraniarra bere herrialdeko egoera salatzen du pelikula liriko honekin. Bereziki, Sadegh Kamangar poeta kurduari eskaintzen dio Ghobadik. Antza denez, protagonistaren sorkuntzarako inspirazio iturri nagusia izan da Kamangar.

Fasle Kargadan pelikulak Irango Islamiar Errepublikaren kontrako atentatuak leporatu dioten idazlearen istorioa kontatzen du. 30 urteko zigorra jasan ostean aske utzi zuten emaztearen bila joango da Turkiara. Bidaiak baina, ez dio askatasunaren zaporea dastatzen lagunduko, baizik eta sufrimendua eta galdutako guztiaren isla izango da.

Narrazio poetiko hutsa bideratzen duen film honek ikusizko metaforak Sahel idazlearen berbekin tartekatzen ditu sufrimenduaren bidaia deskribatzeko. Ghobadirentzat lehen Irango herrialde aberatsean poeta zena, orain errinozeronte zaharra izango da gatzaga lehorretan.

Monica Belluciren eta Behrouz Vossoughiren antzezpenak onak badira ere, argazki lanaz baino ez da akordatuko zine aretotik ateratzen den ikuslea. Argazkien koloreztapena eta argitasuna saritzeko modukoa da. Horiek gainera, pelikularen irakurketa lirikoa bideratzen laguntzen dute uneoro, ezin baita beste modu batean irakurri ikus-entzunezko pieza hau.

Zoritxarrez, film poetikoak ez dira ongi etorriak izaten gehienetan, eta hala gertatu omen da honekin ere Donostiako Zinemaldian. Ikusle askok narrazio argia egiten ez duela argudiatzen badute ere, oker egongo dira. Narrazioa bikaina da, nahiz eta istorioa modu konbentzionalean ez kontatu. Espero dugu errekonozimendu pixka bat lortzea Ghobadiren filmak, apustu zaila egin du eta.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Bahman Ghobadi

Gidoia: Bahman Ghobadi

Argazkia: Touraj Aslani

Aktoreak: Behrouz Vossoughi, Monica Bellucci, Yilmaz Erdogan, Caner Cindoruk

Iraupena: 103 m.

Herrialdea: Turkia

Read more »

Iruzkina: Cesare Deve Morire (Paolo eta Vittorio Taviani, 2012)

Erroma gehiegi maite dutelako akabatu behar dute erromatarrek Zesar tiranoa; herritarren askatasuna txikitzen duelako. Segurtasun handiko kartzela batean presoak Shakespearen lana antzezten ikusten ditugu Cesare Deve Morire filman; zine eta antzerkia nahasten dituen pelikulan. Shakespearen Julio Cesar lanaren egokitzapen bitxia da Paolo eta Vittorio Tavianik zuzendutako lana, Berlinen Urrezko Hartza eta Epahimahai Ekumenikoaren saria jasotakoa.

Taviani anaiek ez dira zine konbentzionalagatik famatuak, Cesare Deve Morirek argi eta garbi erakusten duen moduan. Presoen antzezpenetan oinarritzea eta narrazioa eustea erabaki dute italiar zuzendariek, apustu arriskutsua benetan. Hala ere, Italiako presoen antzezpen maila ikusita harrituko da ikuslea. Inoiz ez genuen pentsatu mafia kideek, ustelkeriaren ordezkariek edota hiltzaileek hain ondo egingo zutenik Bruto, Antonio edota Zesar beraren antzezpenak.

Italiako neorrealismoaren teknika mimetikoak aurkitu ahal dira bai antzezpenean eta bai plano batzuetan ere, nahiz eta argazki aldetik ezer berezirik ez egon. Ia pelikula osoa zuri-beltzean dago grabatuta, antzerkia ofizialki aurkezten dutenean izan ezik.

Aipagarriena, ordea, Taviani anaiek Shakespearen eta presoen errealitatearekin egiten duten konparazioa da. Zesarren antzezpena egin behar duen aktoreak esaten duen bezala, inoiz ez zaigu zaila izan tiranoak herriaren onenerako akabatzen, ezta gure aita ala semeak izanda ere. Krimenaren munduan Bruto eta Zesar asko omen daude, batak besteari ongiaren ezpata sartzen diotenak bihotzean. Dudarik gabe, antzerkiaren maitaleentzat bideratutako lan morala dugu Cesare Deve Morire.

Julen BIGURI

Fitxa Teknikoa:

Zuzendaria: Paolo Taviani, Vittorio Taviani

Gidoia: Paolo Taviani, Vittorio Taviani (Fabio Cavalliren lankidetzarekin)

Argazkia: Simone Zampagni

Aktoreak: Cosimo Rega, Salvatore Striano, Giovanni Arcuri, Antonio Frasca, Juan Dario Bonetti, Vittorio Parrella

Iraupena: 76 m.

Herrialdea: Italia

Read more »

Zortzigarren eguna | Azken aurrekoa

Kronika: zortzigarren eguna | Azken aurrekoa

2012ko irailaren 28a, ostirala

Ze azkar pasatzen diren egunak, konturatu orduko Zinemaldiko bigarren ostirala da gaur. Asteburua hurbiltzearekin batera jende gehiago kaleetan. Batzuk Ewan McGregorren irribarrea ahaztu ezinik, beste batzuk koadernoa eskutan, famaturen baten autografoa ehizatzeko prest. Lasse Hallströmen Hypnotisören/The Hypnotist (Hipnotista) filmarekin hasi dugu eguna. Film suediarren ohiko patxadarekin, Stocholmeko familia baten erahilketak argitzeko erronka du esku artean Joona Linna komisarioak. Heriotzak argitzeko hipnotizatzaile ezagun bat kontratatuko du bizirik irten den lekuko bakarrari (shok egoeran dagoen nerabe bati) galdeketa egin diezaion. Hipnotizatzailearen semea bahitzen dutenean ikerketa korapilatu egingo da. Aurtengo edizioko film asko eleberrietan oinarrituta daude. Pelikula honen gidoia idazteko, Paolo Vacircak Lars Keplerren nobela moldatu du. Batzuei gustatu zaie, beste batzuk ordea hotz utzi ditu.

The Angels’ Share Ken Loach maisuaren azkeneko film luzea begi onez ikusi du Donostiako publikoak. Zabaltegi Perlak itxiko duen filmak barrea eragin du bertaratu direnen artean. Glasgowen bizi den Robbie gaztea eta gizarte-zerbitzuetako programan ezagutzen dituen beste kide batzuek whiskya dastatzeko zaletasuna bereganatuko dute Harry hezitzaileak prestatutako irteera baten harira. Hori da filmeko ardatz nagusia. Umore eskoziar peto petoa.

Bernardo Bertolucci zinemagilearen IO E TE (Ni eta Zu) filma izan da aurtengo Zabaltegi Perletako bat. Lorenzo hamalau urteko nerabeak zailtasunak ditu familiarekin eta bizi den munduarekin erlazionatzeko, hori dela eta eskolakoekin eskiatzera joan beharrean etxeko sotoan ezkutatzea erabakiko du. Sotoan bakarrik eta lasai egongo dela uste bazuen ere, bere usteak okerrak izango dira, drogekin arazoak dituen arrebaordea izango baitu apopilo. Bien artean harreman berezi bat sortuko da eta elkar lagunduko dute. Bertolucciren zinema maite dutenek, filmografian lan oparoagoak dituela aipatu dute.

Tomy Lee Jonesen gaua izan da, gaur jaso baitu Donostia Saria. Ilusio handiegirik ez diola egin esan daiteke, nahiko serio hartu baitu saria. Gainontzeko sarituek ez bezala, Lee Jonesek ez du hitzik egin euskaraz, bere ustez, gurea, hizkuntza zahar eta ohoragarria delako.

Jendea kinielak egin eta egin ari da. Puntuak gora eta puntuak behera. Baina bihar arte itxaron beharko dugu irabazleak nortzuk diren jakiteko. Iaz bezain beste harrituko gaituzte sariek?

Read more »