Testua: Irati Aguirre / Argazkiak: EiTB
Ramon Agirre (Donostia, 1954) euskal aktore, idazle eta margolaria da. Hainbat paper antzeztu ditu bere karrera emankorrean. 30 film baino gehiagotan parte hartu du. Antzerkian ere, beste horrenbeste antzezlanetan eta telebistan ere bere lanak egindakoa da. Euskal aktore osoaren titulua lortzeko, baina, Goenkale telesailean agertzea falta omen zitzaion, eta hemezortzigarren denboraldiko protagonistetako bat da. Aurtengo Donostiako Zinemaldiko Zinemira saileko epaimahaiburu izendatu dute. Hori izan da berarekin biltzeko baliatu dugun aitzakia.
Zein da Ramon Agirreren eguneroko plana zinema epaimahaiburu denetik?
Deitu, eta baietz esan nion. Baina eginkizun zerrenda pasa zigutenean, esan nuen: Uff! Hiru film besterik ez dira ikusi behar ditugunak, eta gero bat aukeratu behar dugu. Filmak ikusteko ere denboraz larri nabil, baina oso gustora.
Ikusi behar dituzun hiru film horiez gain, zein gehiago ikusiko dituzu?
Ez dut denbora askorik, baina momentuz pare bat ikusi ditut. Gaur, esate baterako, Berlinen aktore, film eta zuzendari onena izendatutako pelikula ikusi dut. Oso ona izan da. Iraniarra da. Ahalik eta pelikula gehien ikusiko ditut, baina batez ere hiru horiek, saria emateko. Kosta egiten zait niri ezezkoa esatea, eta deitu zidan pertsona oso sinpatikoa izan zen; eta nola ez, kargua onartu nuen.
Euskal McDoorman zara batzuentzat.
Euskal McDoorman… (kar, kar, kar) Orduan esan beharko dut berak esan zuen bezala, zinearen etorkizunerako potroak behar direla…
Nola ikusten duzu zinearen etorkizuna?
Hori galdera metaforikoa da. Nik uste dut, nire lagun batek esan zuen bezala, ez dagoela zertan kezkatu. Jendeak historiak ikusi, gorpuztutako historiak entzun nahi dituen bitartean bizirik egongo da zinea. Akaso formatua aldatuko da, non ikusi, etxean, mobilean… Baina historiak egingo dira, antzeztuko dira…
Aldaketa horretan, zinea beste gailuetara eramatearen aldekoa zara? Badaude purista batzuk uste dutenak filmeak aretotan ikusteko direla.
Akaso oso purista izango naiz, baina, filmak baldintzarik hoberenean ikustea gustatzen zait. Momentuz, uste dut baldintzarik onena dela aretoa, itxia, iluntasuna… Etxean nik oso zine gutxi ikusten dut, eta ordenagailuan zeresanik ez. Aretoak ematen dituen baldintzak eta iluntasuna pelikulaz gozatzeko onenak dira. Purismotasun kontua baina gehiago, erosotasun kontua da.
Eta euskarazko zinemaren etorkizuna?
Orain arte ez da apenas istoriarik izan, beraz, etorkizun oparoa du. Atzetik ez du asko, beraz, aurrera begira izango du. Nik uste, baietz. Gremio honetan, eskarmentu handiko jendea dago.Teknikari asko daude Madrilen, baita aktoreak ere; gainera, adin batekoak direnak. Errodaje oso baloratuak egiten dira Espainian. Txominista deitu didazu, baina uste dut batzuek esku ona dutela zinema egiteko. Diziplina hori euskaldunoi ez doakigu gaizki
Adibidez, izenen bat?
Adibidez, Asier Altunak poesia handia du.
Jendea oso gustura atera zen…
Ederra izango da seguru.
Euskarazko zinema kontsumitzen duen ikusleriarik ba al da?
Gauzak ondo egin behar ditugu. Elikadura pixka bat eman behar diogu euskal zinemari, eta ez bi urtean behin pelikula bat ikusi. Urtero bost film egitea ez da asko eskatzea. Industria pixka bat sortu behar da. Oraindik euskal zinemagintza oso gaztea da, eta goruntz egin behar du.
Zein aholku emango zenioke mundu horretan sartu nahi duen gazte bati?
Kalitatetik kantitatea ateratzen da. Nire aholkua da egin dezala. Nahi badu eta gustatzen bazaio, ez dezala alde batera utzi dirua ez duelako. Egin nahi badu, egin dezala edozerren gainetik. Ez utzi, ekin eta heldu adarretatik.
Potroak…
(Kar, kar, kar) Bai, potroak. Nahi baldin baduzu, aurkituko dituzu momentua eta taldea.
