+1731+.jpg)
Bai, Bernardo Bertolucci ideiarik gabe gelditu da. Berriro ere jende agorafobikoen istorioak kontatzen ibili da Io e Te pelikulan. Eta berriro ere protagonista gazteek diskurtso pseudointelektuala erabiltzen dute, errebeldia poetikoa eta horren antzeko txorakeriak. Dena den, Bertolucci zuzendari ona izaten jarraitzen du, zuzendaritza lana ez baita txarra oraingo honetan.
Hala ere, kosta egiten zaigu ulertzea Dreamers (2003) edota El Último tango en París (1972) filmetan egin zuen antzera, zergatik espetxeratzen ditu protagonistak gela txikietan. Traumaren bat ote? Agian italiarraren errebeldia kontzeptua etxeko gela txiki baten giltzapetuta geratu zitzaion gaztetan, nork daki.
Protagonista pseudointelektualak Lorenzo (Jacopo Olmo Antinori) eta Olivia (Tea Falco) dira. Munduari bizkarra emateko (edo, esan bezala, agorafobikoak direlako) soto baten giltzapetuta geratzea erabakitzen dute. Filme osoko antzezpenetan Sonia Bergamasco baino ez da nabarmentzen, Lorenzoren amaren papera egiten duena, eta besteak beste, La Meglio Giuventú (Marco Tulio Giordana, 2003) Tv moviean ikusi duguna. Protagonisten antzezpena ez da beste munduko ezer, gaztetxo bohemioak baino ez dira, heldutasunik gabekoak.
Hori dela eta, mesedez, Bertolucci, kalera atera zaitez, gazteen errealitatea bestelako baita. Pelikula onak egiten dituzu, baina zure filmografia oiartzunaren efektua hartzen hasia da, eta errepikapenak nekatzen amaitzen duela badakizu.
Julen BIGURI
Fitxa Teknikoa:
Zuzendaria: Bernardo Bertolucci
Gidoia: Niccolò Amanniti, Umberto Contarello, Francesco Marciano, Bernardo Bertolucci
Argazkia: Fabio Cianchetti
Aktoreak: Jacopo Olmo Antinori, Tea Falco, Sonia Bergamasco, Veronica Lazar, Tommaso Ragno, Pippo Delbono
Iraupena: 97 m.
Herrialdea: Italia
Posted in: Donostiako Zinemaldia
0 iruzkin:
Post a Comment